اخبار ویژه

✍️مهدی صدیقیان

دوست من در خشکسالی مهربانی و اوج نامرادی، بگذار چتر رنگی آرزوهایت باشم.تو با آرزوهای کوچک، دردهایت را به من می بخشی و من با برآورده کردن آرزوهایت،دردهایت را آرزو می کنم.در همین کوچه پس کوچه های باران خورده،رد پایت را دنبال می کنم تا میراث دار راز های نهفته در چشم هایت باشم.خنده هایت،بال پرواز من است که با نگاهی عاشقانه مرا به آواز مهر می خواند. بگذار در لبخند آرزوهایت گم شوم،تا خود را در هیاهوی زندگانی پیدا کنم.بگذار چتر آرزوهای رنگین دستانت باشم؛همان دستان زخم خورده چشم های نجیب و شرقی که لانه کبوتران خسته و از سفر برگشته است،که لَختی را در آن به آرامی ات می گذرانند.آزوهایت؛مرا به کودکی ام می خواند.بگذاز من راوی روز های خوش کودکی ات باشم.جعبه رنگی مداد هایت،هُرم نفس های من است.بگذار غرق در رنگی مداد هایت شوم.بگذار در خاک زندگی ات بذر باروری ات باشم؛همان خاکی که طعم زندگی می دهد.آرزوهایت،عصرانه بابونه های زندگی من است.مرا به شعر های ناگهانی ات دعوت کن،بگذار غنچه هایم وسط باغچه دلتنگی ات وا شود.ای دوست!مرا ذره ذره به آفتاب رویاهایت بتابان تا آیین مهربانی ات شوم.در کاهیِ کاغذ های تلنبار شده ی زندگی ام،دستانت را در دستانم بکار تا شور زندگی،آواز مستانه اش را تا آن سوی دیوار احساس بفرستد.اتفاق های خوبی است در کنار آرزو های تو بودن،و برای برآورده کردن آرزوهایت دویدن،آنجا که زندگی از حرکت می ایستد..آرزوهایت،مرا به بهشت چشمانت می برد،بگذار تماشایت کنم تا عطر اقاقی ها فضای زندگی ام را پر کند.بگذار تا با آرزوهایت بالیدن را به تجربه بنشینم.ارزوهایت را بنویس و نقاشی کن تا من قصه گوی غصه های تو باشم.من طعم شیرین حرف های تو هستم.چه زیباست اینکه می بینم به اندازه آرزوهایت بزرگ می شوی و قد می کشی و من کوچک می شوم و به زندگی کودکی ام باز می گردم.بیا به هم قراری بگذاریم کنار کوچه سیبستان،کنار چتر های رنگی آرزوهای تو.من با همین چتر های رنگی،بزرگ می شوم،پا میگیرم و به باران می رسم.چتر من،آرزوهای رنگی تو است.آرزوهایت را به من بگو تا من فردای روشن تو باشم.مرا به وسعت دردهایت میهمان کن،بگذار در تاریکی شب هایت چراغ چشم های زلالت باشم.یادت نرود قرار ما کوچه ی سیبستان،کنار چتر های رنگی آرزو های تو....