عناوین اخبار

✍️محیا صدیقیان

بیا آرام و بی صدا، دست دردستم بگذار تا با هم سفری بی پایان به سرزمینی بزرگ و سبز و رویشی دوباره را آغاز کنیم . درانبوه سبز زیستن ، مانیز سروی بلند با شیم تا از چشمه لطفمان در راه ماندگان بنوشند و در سایه مهرمان که به وسعت همه ایران است اندکی بیاسایند. تا پرندگان مهاجر، هم نوا با شاخه ها، سرود زیبایی را سردهند و آواز مستانه اشان را تا آن سوی دورها بفرستند.

کبوترها آرام و ساده سینه نیلی آسمان را می شکافند ومرغ اندیشه ها را با خودهمسفر کرده ، به بیکرانه ها می برند، اوج می گیرند و درآغوش نرم ابر های بهار کودکانه آرام می گیرند. من هم، شاخه هایم را تا آنجا که می توانم بالا می برم تا شاید کبوتری خسته و از سفر برگشته بر آن بیاساید وافسانه پر شکوه پرواز  را برای من که بال پرواز ندارم ، بار دیگر زمزمه کند و باز همان شعر همیشه گی، همان استان کهنه تاریخ، همان منشور کورش بزرگ، همان ستون های بی قرار تخت جمشید، سی وسه پل اصفهان، کویر مرنجاب، کوه ها، مناره ها ، دشتها و ...

و من دست دارم همواره هم آواز باشم با کبوتران و هم دل با آنان که راز پرواز را می دانند و شعر عشق و ایران را می خوانند، با نگاهم تا جایی که در آسمان محو می شوند دنبالشان کنم و باز دراندیشه های دیروز و فردا فرو بروم.

راستی، من نیز در دل شاخه هایم کبوتری لانه کرده و هرگاه ابرهای بالای سرم خورشید را حبس کنند، او به پرواز در می آید و برایم از ایران می گوید. گاه  نیز برگهایم را به آغوش امانت دار باد می سپارم تا سری به شهر سوخته سیستان ودشت جیرفت و کندوان آذربایجان بزنند و از من برایشان نشانی ببرند...

بیایید در پناه این همه نعمت خداوندی با هم باشیم، سرود بودن و ماندن را سر کنیم و دوست صمیمی این خاک و آسمان باشیم و سر انگشتان شاخه هایمان را آشیان آنان کنیم. دراین بهار ما نیز نشانی از بالیدن و بالا رفتن داشته باشیم.

بیایید تا وسعت سرسبز دیامان برویم و در پناه شقایق های کردستان، بوی بهار زندگی را استشمام کنیم. دور از کینه و تزویر به بلور اشک های درخشان مهتاب  روستای ابیانه چشم بدوزیم و درصبح مهربانی دره شهر ایلام دست در دست هم بگذاریم.

معنای زندگی رادرچهار فصل ارسباران بدانیم واز عبور سریع ثانیه ها درس سبز بودن رازیر سایه بانی به نام ایران بیاموزیم. بیا در عبور از خلیج همیشه فارس به ماهی های سرخ سلام کنیم و بدانیم که راز رویش لاله در کویر، میلاد آشنایی دستهای من و توست.

بیایید به تاریخ برگردیم ... به دشت هامون که نقشی از زندگی را بر کتیبه جان مشتاقان حک کرده است ... به آسمانی که عشق را به زمین هدیه کرده است و به رد پایی از ایمان و اعتماد که جان ها را شیفته و واله کرده است ...

بیایید به احترام ایران، این نام بزرگ و پهنه شگف آور بپا خیزیم ... و به این سرزمین افسانه ای فراتر از تاریخ سلام بگوییم ...